Vandaag, precies een jaar geleden, mocht ik voor het laatst onder de nucleaire zonnebank. Of, zoals ik het zelf liefdevol noemde: eventjes onder de grill. Geen zonvakantie op Bali, geen luxe wellness oord, nee hoor — gewoon dagelijks een potje frituren in een steriel kamertje met TL-licht. Zó chic.

Begin januari 2024 sloot ik het hoofdstuk ‘chemobehandelingen’ af en ging ik aansterken om mezelf klaar te maken voor de grote show: de langverwachte operatie.

Gisteren kreeg ik een PET-scan... Je weet wel, die scan die alles onthult, van je verstopte snacks tot je diepste geheimen. Waarom kreeg ik die? Ik had laatst toch een mammografie en MRI gehad, en alles was goed. Alles was perfect zelfs. Maar ja, ik had wat klachten, en omdat de artsen duidelijk van het motto ‘better safe than sorry’ zijn, besloten ze voor de zekerheid maar een PET-scan te doen. Je weet wel, gewoon om alles uit te sluiten.

🌍✈️ 2025, het jaar waarin ik heel veel wil gaan reizen, de wereld ontdekken én mezelf. De ultieme vrijheid opzoeken èn voelen. Niks uitstellen maar gewoon nu doen! Ik wil tijd voor mezelf om stil te staan bij alles wat er is gebeurd. En ja, dat betekent zo af en toe *met een cocktail* in mijn eentje de dingen overdenken (in een café op een prachtig eiland, uiteraard). ☕🌴

De strijd in samenwerking met de rode duivel was gestreden. Oh, wat hadden we dat fantastisch gedaan!De tussentijdse scan was veelbelovend… Willy was spoorloos. Dus hup, door naar de volgende ronde om zelfs de allerkleinste onzichtbare restjes uit te roeien. Twaalf weken lang stond ik elke maandag op de bezoekers-lijst voor de Paclitaxel Experience. Wat een feest! 

Dus je hebt borstkanker en krijgt een behandelplan voorgeschoteld. Maar ergens in je achterhoofd hoor je een stemmetje: *"Zou dit echt de beste optie zijn?"* Geen zorgen, dat is niet je innerlijke hypochonder die opspeelt, dat is gewoon gezond verstand! Tijd dus voor een second opinion.  

Al voordat ik aan de chemo begon, wist ik één ding zeker: mijn haar zou vertrekken. En snel ook. Ik was er kapot van. Het idee alleen al zorgde voor een tsunami van tranen. Hoe zou ik eruitzien? Een soort kaal kuikentje zonder wimpers of wenkbrauwen? Charmant.

De rode duivel, zo werd hij ook wel genoemd. En laat me je vertellen: die naam had hij niet gekregen omdat hij zo’n gezellige gast was op je verjaardagsfeestje. De eerste reeks van vier chemokuren die ik om de week kreeg, de AC-kuur, had de bijnaam ‘rode duivel’ om een reden. Dit was niet je standaard “een beetje vermoeid”-chemotherapie. Nee, dit was de *heavy metal*-versie, de *rock-'n-roll* onder de chemokuren. De kans dat ik bij de tweede chemo al kaal was, was eigenlijk niet eens zozeer een kans…maar meer een onvermijdelijke spoiler alert.

Oké, dus er was goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws; de kanker had zich beperkt tot mijn rechterborst, een beetje zoals een vervelende huismus die zich ergens in de schoorsteen had genesteld. Geen wild beest dat door het huis heen vloog, maar zo'n irritante vogel die denkt dat de dakrand zijn persoonlijke uitkijkpost is. Voor nu was het rustig, maar voor je het weet zit er een heel nest met jongen.

Ik reageerde vrij enthousiast toen ik hoorde dat het de chirurg was, 'fijn dat ze me zo laat nog belde om te laten weten dat ook nu ‘vast’ weer niets bijzonders gevonden was’. Ze zei: 'Mijn dienst zit erop maar ik ben nog even langs het lab gelopen om te kijken of de uitslag van de punctie al binnen is en die is er’..*kleine stilte* ..‘en het is niet goed…'.

Vandaag precies een jaar geleden, 8 januari 2024, liep de laatste zak met gif, via mijn ‘inmiddels lek gestoken vaten’, mijn lijf binnen. Ik was er helemaal klaar mee, maar het kon me nu even allemaal niets schelen, het was de allerlaatste keer dat ik dit moest ondergaan en dat was het enige waar ik aan kon denken.

Eind april 2023, word je wakker met een enorme knobbel in je oksel en dan is het ook nog weekend, lekker dan.. niemand die er meteen even naar kan kijken.