De operatie!

Begin januari 2024 sloot ik het hoofdstuk ‘chemobehandelingen’ af en ging ik aansterken om mezelf klaar te maken voor de grote show: de langverwachte operatie.

Gelukkig was al vooraf duidelijk dat het een borstsparende operatie zou worden. Ik sprong een gat in de lucht!
Maar omdat ik van zekerheid houd, heb ik toch eerst flink doorgevraagd over de voordelen van een volledige amputatie. Alles voor minimale risico’s en minder kans op een comeback van die afschuwelijke ‘Willy’.
Toen de arts me verzekerde dat dit in mijn geval niets uit zou maken, was ik super blij. Mijn borst bleef, althans voor het grootste deel, pfew!
De oorspronkelijke plannen waren simpel: de chirurg zou solo te werk gaan. Maar ik had andere ideeën en bracht daar vlot verandering in. Een plastisch chirurg moest ook van de partij zijn! Waarom? Omdat ik niet wilde eindigen met een ‘cup chaos’ door een ongewild verschil in de dames. Dus hup, op naar een afspraak met de plastisch chirurg. Een andere dokter had mij ooit fijntjes laten weten: “Als je ooit iets aan je borsten wilt doen, is dit hét moment.” Dat advies was ik niet vergeten.
Ik was inmiddels eind 30, dus de dames zaten al een tijdje niet meer op het niveau zoals in mijn twintiger jaren. Ze mochten best weer een etage hoger gezet worden bedacht ik! Als ik dan toch op de operatie tafel lag, dan konden ze dit net zo goed meteen doen. Zo zou ik er ook nog iets leuks aan overhouden. Met die gedachte bezocht ik de plastisch chirurg. Een lichamelijk onderzoek werd gedaan en er werd gemeten om te zien hoeveel impact de zwaartekracht had gehad in de afgelopen jaren. Eindconclusie, er viel zo weinig te liften dat het de extra littekens niet waard zou zijn. Tja, eigenlijk natuurlijk best fijn dat het dus allemaal nog wel mee viel. Mijn geopereerde borst zou met eigen weefsel weer mooi opgevuld worden, dankzij een LICAP-reconstructie. Ik kon me helemaal vinden in het plan en dus besloten we dat dit de manier zou zijn waarop ik geopereerd zou worden.

LICAP- lap
De term LICAP-lap staat voor Lateral Intercostal Artery Perforator lap. Dit is de naam van het bloedvat dat voeding geeft aan het weefsel ter hoogte van de ribben naast de borst en gebruikt wordt voor de borstreconstructie. Bij deze operatie worden de bloedvaten, het vetweefsel en de huid naast de borst, langs de ribben, gebruikt om het defect op de borst te corrigeren. Het bloedvat dat deze lap van voeding voorziet, loopt tussen de ribben. Dit bloedvat wordt tijdens de operatie vrij geprepareerd. Zodra er genoeg lengte van het bloedvat is, wordt de huidlap met vetweefsel en bloedvat naar de borst gedraaid. Nadat dit is gebeurd en de LICAP-lap goed doorbloed is, wordt van de lap het ontbrekende deel van de borst gemodelleerd. Het doel: zorgen dat de contour van de borst zoveel mogelijk in harmonie is met de andere borst.

Fast-forward naar 20 februari, dé dag waarop ik onder het mes ging.
In alle vroegte mocht ik me melden, klaar voor dé grote dag. Ik had heerlijk geslapen en was vooral super opgelucht dat het eindelijk zover was. Dit was het moment waar ik maandenlang naar had uitgekeken.
Mijn persoonlijke grande finale! Nu zou eindelijk blijken of de kanker volledig weg was en ik mezelf kankervrij kon noemen.
De operatie werd uitgevoerd door een topteam: de oncologisch mammachirurg, gespecialiseerd in borstkankeroperaties, en de plastisch chirurg, een expert in borstreconstructies. Uiteraard waren er nog meer helden aanwezig in de vorm van het operatieteam.
De duur van de operatie? Ach, dat hangt af van hoe ingewikkeld het allemaal wordt. Maar hé, ik lag toch knock-out, dus wat maakt het uit?
Toen ik de OK werd binnengereden, stond de ruimte vol met artsen en assistenten. De plastisch chirurg begon meteen enthousiast te tekenen op mijn borst, buik en rug. Voordat ze klaar was, zei ik nog snel: "Maak er iets moois van, hè!" En toen kwam de narcose. Terwijl ik langzaam wegzakte, dacht ik: "Nou meid, daar ga je.. Succes ermee, mensen. Ik zie het eindresultaat wel als ik weer wakker word." Ik besloot me volledig over te geven, wat wilde ik ook anders? En weg was ik..

Wakker worden uit de narcose is een ervaring die iedereen anders beleeft, bij mij was het dit keer alsof ik gecast was voor een dramatische soap. Ik werd wakker huilend en snikkend—een Oscarwaardige prestatie, al zeg ik het zelf.
Het enige probleem? Echt wakker wórden lukte niet zo goed. Het voelde alsof ik vastzat in een trieste droom waaruit ik niet kon ontsnappen. Heel in de verte hoorde ik een stem tegen me praten, maar het klonk meer alsof iemand een slechte verbinding had met mijn onderbewuste.
Toen ik eindelijk mijn ogen open deed, besefte ik dat de show al voorbij was en dat ik op de uitslaapkamer lag. Een verpleegkundige stond naast me en bleef tegen me praten. Pas toen ik goed wakker was, mocht ik terug naar de afdeling. Daar kreeg ik eindelijk mijn langverwachte maaltijd. Na uren van nuchterheid had ik wel zin in iets. Even later kwam de plastisch chirurg langs om me bij te praten.
De operatie had ongeveer twee uur geduurd, alles was volgens plan verlopen en er waren geen complicaties. Ze vertelde dat ze een ‘vuistje’ aan weefsel had verwijderd—iets wat waarschijnlijk op een ongewenst souvenir had geleken als ze het niet netjes had opgevuld met eigen weefsel. Ik was dus maar wat blij dat ik hier zo op had aangedrongen. Pijn? Niets. Ik voelde me top. Een paar uur na de operatie werd ik dan ook  vrijgelaten en kon ik weer naar huis.

Het herstel van de operatie ging super goed. Ik heb helemaal geen pijn gehad en ben de 2e dag na de operatie al met de paracetamol gestopt. Het geheel zag er bont en blauw uit, ook langs mijn ribben en tot aan mijn heup, zag het eruit alsof iemand flink op mij ingebeukt had. Stiekem moest ik er wel om lachen, misschien hadden ze me wel per ongeluk van de operatietafel laten rollen.
De uitslag? Ach, daar was ik nog niet echt mee bezig. Een lotgenootje die een paar dagen voor mij onder het mes was gegaan, had ook nog geen uitslag. Dus ik dacht: "Dat duurt vast nog wel een week." Maar op vrijdag, drie dagen na de operatie, besloot ik toch even in te loggen. Waarom? Geen idee eigenlijk. Toen ik mijn dossier opende en zag dat de uitslagen al binnen waren, schrok ik me rot. Alleen thuis, vriend in het buitenland en onbereikbaar—natuurlijk, want waarom zou het makkelijk gaan? Mijn hartslag ging door het dak en mijn adem stokte. Ik wist dat ik mezelf niet in bedwang kon houden, dus zonder langer na te denken drukte ik op de knop om de uitslag te openen. Wat volgde was een razendsnelle scrolsessie door een eindeloze muur van tekst. Te nerveus om ook maar goed in me op te nemen wat er nou eigenlijk stond, scrolde ik door tot ik het magische woord ‘CONCLUSIE’ zag staan. Ik had inmiddels wel geleerd dat dit 'onderdeel' (meestal) lekker kort en krachtig was, maar vooral het meest relevant.

Daar was het dan, het moment van de waarheid.
En wat stond er? Het allerbeste nieuws ooit. Geen metastasen, geen aangetaste klieren, geen resttumor— maar een volledig pathologische respons! Ik had zojuist de jackpot gewonnen in de kanker-loterij. Tranen van blijdschap, opluchting en dankbaarheid stroomden over mijn wangen. Dit was waar ik al die maanden keihard voor had gevochten, waar ik al die tijd zo positief mogelijk voor had geknokt. En het was gewoon gelukt. De chemo had zijn werk gedaan en alles vernietigd. Ik besloot meteen de belangrijkste mensen in mijn omgeving te bellen.
Ook bij hen viel er een enorme last van hun schouders, ik voelde de opluchting en blijdschap door de telefoon. Toch voelde ik dat ik het pas écht zou geloven als de chirurg het goede nieuws nog eens officieel zou bevestigen.

27 februari, precies een week na de operatie, mocht ik me melden voor de officiële uitslag.
Mijn vriend zat nog steeds in het buitenland, maar gelukkig had ik een van mijn allerliefste vriendinnetjes bij me.
Het voelde als een soort reünie met dat afschuwelijke kamertje, waar ik maanden geleden het meest vreselijke nieuws ooit had gekregen.
Dat kamertje had destijds de sfeer van een horrorfilm, maar vandaag was het tijd voor het allerbeste nieuws ooit.
Maanden geleden had ik nooit durven dromen dat ik hier nu zo zou zitten. Het cirkeltje was rond, of nou ja…Ik wist dat ik nog 15 bestralingen moest ondergaan, maar dat voelde inmiddels als een snoepreisje vergeleken met alles wat ik al achter de rug had. Dit was waarvoor ik me al die maanden door modder en ellende had geworsteld. Waarvoor ik me ellendig, bang en verdrietig had gevoeld en een volledige kop haar had opgeofferd. En nu? Nu zat ik daar weer in precies datzelfde kamertje, dat ooit zo afschuwelijk voelde. Toen, gevuld met angst en verdriet.. maar nu overstroomde van blijdschap, opluchting en intens geluk. Ik was kankervrij…