12x Paclitaxel!

De strijd in samenwerking met de rode duivel was gestreden. Oh, wat hadden we dat fantastisch gedaan!
De tussentijdse scan was veelbelovend… Willy was spoorloos. Dus hup, door naar de volgende ronde om zelfs de allerkleinste onzichtbare restjes uit te roeien. Twaalf weken lang stond ik elke maandag op de bezoekers-lijst voor de Paclitaxel Experience. Wat een feest! 

Wat kon ik verwachten van deze chemo? Nou, ik had wisselende verhalen gehoord. Gelukkig waren de meeste positief. Het zou veel milder zijn dan de invasie van de rode duivel. Dus ik ging ervan uit dat ik gewoon een paar uurtjes in de luie stoel zou zitten en misschien wat in slaap zou dommelen, een beetje zoals een relaxed kuur-dagje. Een Chemo-kuur dan wel, helaas.  

Maar natuurlijk waren er ook de verhalen van patiënten die een allergische reactie kregen, of dat het zo zwaar werd tegen het einde dat ze de kuur niet helemaal konden afmaken. En aangezien ik iemand ben met een uitgebreide allergieënlijst, ging ik toch een beetje gespannen erin. 

Ik hoopte maar dat ik niet in de prijzen zou vallen wat betreft allergische reacties. 

Ook was het tijd om mijn PMU-wenkbrauwen bij te werken. Natuurlijk, de oncologieverpleegkundige was er niet bepaald van overtuigd dat dit een goed idee was tijdens de chemo’s, met die verminderde weerstand, infectiegevaar en ga maar door. 

Maar ik had mijn eigen ideeën over risico's nemen, en dit leek me een perfect moment om te rebelleren. Wat was nou het ergste dat kon gebeuren? Het zou vast wel goed komen, toch? Mijn immuunsysteem was naar mijn idee nog altijd in topvorm, dus ik ging ervoor. Even snel die wenkbrauwen perfectioneren en dan weer vol goede moed aan de volgende kuur beginnen. En jawel, zoals verwacht: ik had nergens last van. Alleen wat betere wenkbrauwen.

De eerste keer dat ik de Paclitaxel kuur zou krijgen, was ik toch een beetje nerveus. Wat stond me te wachten? Hoe zou mijn lijf reageren? Zou ik de chemo kunnen verdragen of zou mijn immuunsysteem in opstand komen? Kreeg ik een allergische reactie en zou dit mijn mooie plannen voor die week in de war schoppen of zou ik gewoon soepel door de behandeling glijden? Zoveel vragen die door mijn hoofd gingen, ik was benieuwd naar de antwoorden. 

Die eerste keer merkte ik al snel dat ik heel erg moe werd tijdens het inlopen van de kuur. Toen kwam die vieze smaak in mijn mond, alsof de chemo zich niet alleen in mijn aderen maar ook op mijn tong nestelde. Ook rook ik het chemische goedje van binnenuit. 

En mijn keel... daar was iets niet helemaal in orde. Ik moest constant schrapen. In mijn onschuld dacht ik dat ik gewoon wat water nodig had, dus ik vroeg om een glaasje en vertelde dat mijn keel wat irriteerde. Binnen een paar seconden werd de chemo stilgelegd. Blijkbaar had mijn lichaam toch een beetje protest aangetekend – niet een mega reactie, maar wel een allergische reactie. Er werd snel overlegd met de oncoloog, en uiteindelijk besloten ze om de kuur langzaam weer op te starten, stap voor stap.

Dit was overigens niet de eerste keer dat ik clashte met de chemo. De rode duivel had me al geleerd dat mijn lijf niet altijd zo'n fan was van het standaard tempo waarmee de chemo naar binnen werd gewerkt. Het was alsof de chemo meteen in de volle aanval ging, terwijl mijn lichaam dacht: “Laten we elkaar eerst even rustig leren kennen”. Uiteindelijk kwamen we tot een compromis, het tempo werd aangepast en de dosis werd stap voor stap opgebouwd. Vanaf dat moment ging het goed. Na de kuur bracht mijn vriend me altijd naar huis. Meestal zag ik super bleek en was ik volledig leeggezogen van energie. Maar een powernap van een uur deed meestal wonderen. De volgende ochtend stond ik weer fit in de sportschool, klaar om mijn routine op te pakken en de week te starten.

De Paclitaxel kuur was voor mij gelukkig een verademing, vergeleken met de rode duivel.
Maandagen waren chemo-dagen en checkte ik even uit, maar de rest van de week was ik weer gewoon mijzelf. Nou ja, een soort van..

Ik sportte minimaal vier keer, plande gezellige uitjes met vriendinnen, mijn vriend, zoontje en familie. Gewoon proberen zoveel mogelijk het ‘normale’ leven op te pakken. Maar er was één klein probleem: vocht. En ik bedoel niet een beetje vocht, maar een heleboel vocht. De kilo's waren eraan gevlogen in de afgelopen weken. Het was zoveel dat mijn lijf gewoon pijn deed. Thuis sleepte ik mezelf letterlijk de trap op met 10 kilo extra gewicht. 

Lopen was super vermoeiend, stilstaan om een praatje te maken..nee dat ging niet, meestal moest ik na 1 minuut al gaan zitten.

Mijn kop zag eruit als een opgeblazen kogelvis en mijn enkels… Tja, die leken meer op stalpoten dan een stel vrouwelijke benen. Vreselijk vond ik het.
Zo’n waterhoofd zonder wimpers was niet echt charmant te noemen en de steunkousen die ik moest dragen, waren ook niet heel fashionable.
Maar goed, het deed wel wat het moest doen en dat was het belangrijkste.

Gelukkig herstelden mijn bloedwaardes zich ook altijd weer goed tussen de kuren, ik hoefde nooit een kuur uit te stellen. Daar was ik echt super blij mee – mijn lichaam liet me niet in de steek, zelfs niet op de moeilijkste momenten!
Ook vroeg ik de verpleging of ze me na de chemo via het infuus wat Furosemide konden geven, zodat ik die opgehoopte liters vocht wat sneller kwijtraakte. En jawel, dat werkte gelukkig een beetje. Binnen no time had ik 3 kilo eruit geplast. Ik kreeg ook nog wat plastabletjes voor thuis, maar die deden niet zo veel. Ik besloot ze te bewaren en pas weer te nemen zodra ik alle chemo’s achter de rug had.

Helaas had ik wel een klein beetje last van neuropathie. Die klachten werden steeds een beetje erger, tegen het einde van de kuren werd er even getwijfeld of ik echt alle 12 zou mogen afmaken. Maar ik was niet van plan om net voor de finishlijn te stoppen, dat voelde niet goed..dus we gingen door.

Ondertussen ging ik nog steeds elke week op bezoek bij Jolanda. Daar kreeg ik haar magische naaldjes in mijn lijf geprikt, in de hoop dat die ook de neuropathie wat zouden verminderen. 

En toen was het moment daar, 8 januari 2024, nummer 12 – de finish!
Nog steeds met de vorm van een opgeblazen kogelvis, waggelde ik met een vlaai richting de Oncologische Dagbehandeling.

We hadden wat te vieren, want dit was de laatste keer dat ik die deur door zou lopen. En geloof me, ik had geen plannen om hier ooit nog terug te komen!

De chemo’s waren eindelijk achter de rug… alle 16 stuks! Wat ooit een eindeloze reis leek, was nu een afgesloten hoofdstuk in mijn verhaal. Tijd om even op adem te komen, mijn krachten te verzamelen en me voor te bereiden op de volgende stap: de operatie.

Op 17 januari stond er weer een MRI gepland. Na de Rode Duivel (AC kuur) was Willy al verdwenen, en ik had er vertrouwen in dat hij nu ook nog net zo onvindbaar was. Een uur na de scan checkte ik braaf mijn online dossier en zag ik dat de uitslag al bekend was.
Wachten op de oncoloog? Pff, niet met mijn nieuwsgierigheid. Vol goede moed drukte ik op 'openen'. Ik scrolde snel door naar de conclusie, mijn hart klopte in mijn oren… En daar stonden ze: die magische woorden 'complete radiologische respons'. Yes!!! Het was gelukt.. Foetsie en volledig geshredderd.
Bye Bye Willy!