PET-scan

Gisteren kreeg ik een PET-scan... Je weet wel, die scan die alles onthult, van je verstopte snacks tot je diepste geheimen. Waarom kreeg ik die? Ik had laatst toch een mammografie en MRI gehad, en alles was goed. Alles was perfect zelfs.
Maar ja, ik had wat klachten, en omdat de artsen duidelijk van het motto ‘better safe than sorry’ zijn, besloten ze voor de zekerheid maar een PET-scan te doen. Je weet wel, gewoon om alles uit te sluiten.

Sinds augustus vorig jaar voel ik af en toe wat ongemak in mijn ribben en de laatste tijd begon het ook wat pijnlijker te worden onder mijn borst. Soms zo erg dat een beugelbeha ondraaglijk is. Het komt en gaat, net als een slechte date. De ene keer erger dan de andere keer.
Ik dacht misschien dat het van de bestralingen kwam, maar de bestralings-arts was er vrijwel zeker van dat dit niet de oorzaak was. 
Dus, daar zat ik laatst op de mammapoli, na de goedgekeurde MRI en mammografie, toen dit weer ter sprake kwam. De verpleegkundige ging voor de zekerheid even overleggen met de chirurg en plastisch chirurg. Na een tijdje kwam de plastisch chirurg binnen om even een kijkje te nemen. Ze vroeg waar de pijn zat, deed een lichamelijk onderzoek, en kwam tot de conclusie: “Het is waarschijnlijk een zenuw die langs je ribben loopt.” Ze had er een hele plausibele uitleg bij, en ik nam het snel aan – logisch toch? Weer wat geleerd. Maar toen ze de kamer verliet, zei de verpleegkundige dat ze ook met de chirurg had gesproken en dat deze klachten toch voldoende reden waren voor een PET-scan. Ze wilden alles uitsluiten en geen enkel risico nemen. Het was natuurlijk super dat ze zo goed voor me zorgen, maar ik moet eerlijk zeggen: dat voelde als een onverwachte wending in een spannende Netflix-serie.
Het overviel me dan ook best wel.

Maandenlang had ik zo graag gewild dat ik die scan kreeg, gewoon voor de zekerheid, een beetje extra geruststelling.
Want ja, die woorden "de eerste twee jaar zijn het meest risicovol" hadden zich zo diep in mijn geheugen genesteld dat ik ze niet kon vergeten.
Bij triple-negatieve borstkanker ligt het grootste risico meestal in de eerste 3 jaar na de diagnose. De meeste terugkeer van de kanker (recidieven) gebeurt binnen de eerste 2 jaar na afronding van het traject. Wat nou als er toch iets zat, en we zouden er pas heel laat achter komen..alleen maar omdat ze dit soort scans niet standaard doen? Lange tijd begreep ik er echt niets van. Maar goed, uiteindelijk had ik me erbij neergelegd en mezelf overtuigd dat het juist wel goed was dat ik geen PET-scan kreeg. Maar nu was alles ineens anders. Nu kreeg ik hem wel. En met een reden.
Tja, dat was natuurlijk niet hoe ik het had voorgesteld. Waar was mijn romantische idee van ‘zorgeloze zekerheid’? Karma is a b*tch.
Eerlijk gezegd had ik het liefst lekker als een struisvogel in het zand willen duiken – alles negeren, niets weten, relaxed de komende maanden door.
Maar goed, al snel kwam die realistische stem in mijn hoofd die zei: “Als het wel k*t is, dan kun je het maar beter zo snel mogelijk weten.”
Met mijn nuchtere verstand geloofde ik: "Die scan is goed, nogmaals een bevestiging dat alles nog steeds okay is." Maar ja, dat vervelende stemmetje in mijn hoofd begon zo heel af en toe toch op al mijn 'zekerheden' in te hakken.

Gisterochtend was het dan zo ver, de PET-scan. Best een beetje gespannen ging ik naar het ziekenhuis. Ik had nog geen plaats genomen en toen werd ik al meegenomen voor de voorbereiding, prima… hoe sneller ik aan de beurt was, hoe minder tijd voor zenuw-opbouw.
Het infuus werd geprikt, wat een ellende. Het deed ontzettend veel pijn, ik heb zo veel littekenweefsel dat ik bijna niet meer te prikken ben.
Gelukkig begon het bloed wel te lopen en werd ik dit keer niet nogmaals verrast met een tweede prik-poging. Vervolgens moest ik een uur lang heel stil blijven zitten, zodat de radioactieve stof goed zijn werk kon doen. Na een tergend lang uur werd ik eindelijk naar de scan gebracht.
Een half uur lang werd ik door de tunnel geschoven. Uiteindelijk was ik klaar en liep ik dik 2 uur later weer met mijn vriend naar buiten.

Ongeveer 20 minuten later was ik thuis, en dacht: “Laat ik even inloggen, wie weet is de uitslag er al.” Tot mijn grote verbazing stond die al in mijn online dossier. Jezus wat werken ze daar snel! De zenuwen gierden door mijn lijf als een stel wilde paarden. Met één druk op de knop zou ik eindelijk weten hoe het met mijn lichaam gesteld was. Wat als…? Nee, dit ging ik dus niet doen. Zonder verder na te denken, drukte ik snel op de knop en begon als een gek door de woorden te scrollen, tot ik helemaal onderaan het bericht kwam en daar de ‘conclusie’ zag staan.
En die was gelukkig kort en duidelijk: “Geen aanwijzingen voor metastasen.” Pff, wat een opluchting!
Dat was precies het nieuws waar ik op hoopte. Mijn hart maakte een sprongetje en even stroomden er wat tranen over mijn wangen – van blijdschap en opluchting, maar vooral van dankbaarheid. Want ik realiseer me maar al te goed dat er heel veel lotgenoten zijn die minder goed nieuws krijgen.

Vanochtend mocht ik nog even langs de chirurg, zodat ook hij me persoonlijk dit geweldige nieuws kon vertellen.
Altijd fijn om die goede uitslag officieel te horen, dan pas voelt het cirkeltje echt rond.
Het eerste risicovolle jaar, na afronding van alle behandelingen, zit er voor mij in ieder geval op… Nog een jaar te gaan, en dan schieten de 10-jaars overlevingskansen weer verder omhoog, als een raket waarvan je hoopt dat die niet tegen de verkeerde ster aan zal knallen.
Cijfers zeggen natuurlijk niet alles – je kunt altijd pech hebben en aan de ‘verkeerde’ kant van de statistieken belanden.
Maar toch, het geeft mij een hele hoop houvast. En dat is het belangrijkste, dat ik voor mezelf zo onbezorgd mogelijk mijn leven kan oppakken en durf te vertrouwen op het idee dat ik deze Triple-negatieve borstkanker echt helemaal heb verslagen…