Second Opinion bij Borstkanker: Overdreven of briljante move?

Dus je hebt borstkanker en krijgt een behandelplan voorgeschoteld. Maar ergens in je achterhoofd hoor je een stemmetje: *"Zou dit echt de beste optie zijn?"* Geen zorgen, dat is niet je innerlijke hypochonder die opspeelt, dat is gewoon gezond verstand! Tijd dus voor een second opinion.  

**Wat is een second opinion? (En nee, je bent niet lastig)**

Een second opinion betekent dat je een andere arts vraagt om jouw diagnose en behandelplan nog eens goed tegen het licht te houden. Niet omdat je de eerste arts per se wantrouwt, maar gewoon om zeker te weten dat je niet per ongeluk in de 'standaardprotocol'-molen bent beland terwijl er misschien een betere optie voor je is. Óf om gewoon even die dubbelcheck te hebben dat de diagnose ook écht klopt. Het zou niet moeten kunnen, maar ook bij het stellen van diagnoses gaat er helaas wel eens iets heel erg mis. 
Vergelijk het met het boeken van een reis: je boekt toch ook niet zomaar de eerste de beste vlucht en accommodatie, zonder even de reviews te checken en een goede prijsvergelijking te doen? Nou, jouw lijf verdient minstens zoveel zorg als het boeken van je droomreis. 

**Wanneer is een second opinion slim?**  

- **Je behandelend arts zegt "Dit is de enige optie."** Nou ja, misschien, maar laten we dat nog even checken.  

- **Je hoort een andere patiënt in de wachtkamer een compleet ander verhaal vertellen.** Huh? Hoezo zij wel en jij niet?  

- **Je hebt een slecht onderbuikgevoel.** (Tenzij dat van de ziekenhuisbroodjes komt. Dan is het iets anders.)  

- **De arts lijkt een type ‘Formule 1’-dokter en racet door het gesprek.** Tijd om even de remmen in te trappen en iemand anders te laten meekijken.  

**Hoe fix je een second opinion zonder gedoe?**  

1. **Vraag het gewoon.** Je bent geen lastige patiënt als je dit doet, je bent een patiënt met hersens. Je huidige arts zou dit moeten begrijpen en je zelfs kunnen helpen met een verwijzing.  

2. **Kies een goed ziekenhuis.** Google is in deze wèl je vriend, maar ook je huisarts en zorgverzekeraar kunnen je helpen.  

3. **Check je zorgverzekering.** De meeste verzekeraars vergoeden het, tenzij je net dat ene budgetpakket hebt gekozen waarbij ze je nog net niet vragen om zelf een röntgenfoto te maken.  

4. **Verzamel je dossier.** Denk aan scans, labuitslagen en het behandelvoorstel. Geen idee hoe je eraan komt? Gewoon vragen bij je ziekenhuis. (Nee, je hoeft niet in een donkere kamer stiekem kopieën te maken.)  

5. **Luister en vergelijk.** De nieuwe arts geeft zijn of haar mening. Misschien is het precies hetzelfde als de eerste, misschien niet. Jij beslist wat het beste voelt en voor welk behandelplan je kiest. 

**Help, de tweede arts zegt iets anders!**  

Nou, dat maakt het interessant. Wat nu?  

- Vraag beide artsen waarom ze tot hun conclusie zijn gekomen. Misschien is de ene iets voorzichtiger en de andere wat agressiever in behandelen.  

- Overweeg een derde mening als je er echt niet uitkomt.  

- Kies wat voor **jou** het beste voelt. Jij bent de baas over je eigen lijf. 

**Conclusie: Twijfelen is slim**  

Een second opinion betekent niet dat je een zeikerd bent, het betekent dat je je gezondheid serieus neemt.
Je laat een kapper toch ook niet zomaar je haar in een “verrassende” coupe knippen zonder even te overleggen? Nou, als het om een levensbelangrijke beslissing gaat, mag je al helemaal zeker weten dat het de juiste is.  

Ik ben zelf voor een second opinion met het AVL in Amsterdam in gesprek gegaan. Niet omdat ik zo’n fan ben van gesprekken met artsen (geloof me, ik had liever een all-inclusive strandvakantie geboekt), maar omdat mijn diagnose triple negatieve borstkanker pas na drie maanden werd vastgesteld.
En laat dat nou net het type kanker zijn dat geen tijd verspilt.
Die drie maanden hadden zomaar het verschil kunnen zijn tussen “we gaan ervoor” en “sorry, je bent te laat op het feestje.”

Begrijp me niet verkeerd, de artsen in mijn eigen ziekenhuis hebben me ontzettend goed geholpen. De beeldvorming liet niets geks zien, en ook andere onderzoeken gaven aanvankelijk geen reden tot paniek. Maar mijn lijf? Dat had een andere mening. Het bleef alarmsignalen afgeven alsof ik een rookmelder met lege batterijen was: eindeloos irritant, maar duidelijk niet zonder reden.

Maar zelfs toen de diagnose er eenmaal lag, bleef ik met vragen zitten. Hoe ging ik van een gezellige ‘cyste’ naar de meest agressieve vorm van borstkanker? Waarom had niemand dit eerder als verdacht bestempeld? Die twijfel wilde ik niet. Ik wilde vertrouwen in het behandelplan, en dat kon alleen als er nog een extra slimmerik over mijn schouder meekeek.

Dus, hop naar het AVL. Conclusie? Yep, pech gehad met de beeldvorming. Mijn tumor van 3 cm had zich perfect vermomd als een onschuldige cyste en had zich zo goed verstopt, dat zelfs de mammografie hem niet had ontdekt. Lekker dan. De artsen hadden dus geen fout gemaakt in de beoordeling. 

Het behandelplan week licht af: het AVL stelde voor om nog een extra chemo (carboplatin) toe te voegen aan de al geplande 12 rondes Paclitaxel.
Reden? Mijn jonge leeftijd en de manier waarop deze chemo die snelgroeiende rotzak te lijf zou gaan. En ik dacht: hoe meer rommel we op Willy afvuren, hoe beter. (Ja, ik had ‘m inmiddels een naam gegeven. Als we samen zo’n intens traject ingaan, dan moet je elkaar toch ergens leren kennen.)

Mijn eigen ziekenhuis ging mee in dit plan, en ineens voelde ik me de regisseur van mijn eigen slechte film. De dokters waren mijn adviseurs, maar ik had de touwtjes in handen. En als er één ding zeker was: Willy had het script niet gelezen. Maar dat was prima aangezien ik van plan was hem zo snel mogelijk weer buiten de deur te zetten!

Dus twijfel niet. Vraag die second opinion en pak de regie alsof je de hoofdrolspeler bent in je eigen medische drama.
Je gaat dit traject maar één keer aan (als het goed is), dus dan liever als een doordachte strateeg dan als iemand die blind het script volgt.

Liefs, Kim