Tumor-Takedown-Plan; “Bye, Bye Willy”

Oké, dus er was goed nieuws en slecht nieuws. Het goede nieuws; de kanker had zich beperkt tot mijn rechterborst, een beetje zoals een vervelende huismus die zich ergens in de schoorsteen had genesteld. Geen wild beest dat door het huis heen vloog, maar zo'n irritante vogel die denkt dat de dakrand zijn persoonlijke uitkijkpost is. Voor nu was het rustig, maar voor je het weet zit er een heel nest met jongen.

Het slechte nieuws: ik had geen zin in een "ongewenst huisdier" dat ergens op de achtergrond aan het broeden was. Tijd om die vervelende indringer buiten de deur te zetten en mijn huis weer in handen te krijgen. Geen tijd voor het broedseizoen, weg ermee, en het liefst vandaag nog.

Als ik eerlijk ben, dacht ik vooral: “Als die borst nu gewoon meteen er vanaf gehaald wordt, kunnen we toch gewoon door naar de volgende aflevering?” Maar nee, zo werkt het dus niet in de wereld van kanker. Sterker nog, mijn arts keek me aan alsof ik voorstelde om mijn hele huis af te breken om een verstopte gootsteen te verhelpen. “Nee, nee, zo werkt het niet,” dat was eigenlijk zelfs meer een uitnodiging voor Willy om vrolijk verder te feesten. Het was duidelijk dat ik de handleiding van deze kankerbehandeling nog niet had doorgenomen.

De enige manier om Willy even op zijn plek te zetten, was door hem een flinke tik te geven met een stevige dosis chemo. Daarna konden we pas gaan praten over de rest van het "grove geschut". Met alleen het basispakket gingen we het niet redden, dus ik kreeg automatisch een upgrade naar het Premium-Kanker-Plus-Pakket. Zie het als een soort all-inclusive vakantie voor je cellen, maar dan zonder zon en zonder cocktails. Het leek me eerder een "minitrip naar de hel", met chemo als het vervoer en radiotherapie als je enige excursie. Niet het soort vakantie waar je naar verlangd. Maar ja, je hebt geen keuze, dus ga je er maar gewoon in mee. Gelukkig kan ik achteraf zeggen dat ik het niet als een minitrip naar de hel heb ervaren. Natuurlijk, het is alles behalve een uitje naar de wellness, maar het was wel een bijzondere reis met veel mooie ontmoetingen en nieuwe kennismakingen.

Inbegrepen in het Premium-Kanker-Plus-Pakket zijn:

16x Chemotherapie: Omdat je lichaam echt even een flinke portie gif nodig heeft om de schade te herstellen. 

1x Borstsparende operatie: Ja, gelukkig mag mijn rechterborst blijven. Misschien kunnen de dames meteen een etage hoger gezet worden als ze dan toch bezig zijn.. Het niveau van toen ik begin 20 was leek me best een goed idee.

15x Radiotherapie: Als je dacht dat de zonnebank je huid al behoorlijk kon verhitten, wacht dan maar tot je 15 van dit soort grill-sessies krijgt. Ik kreeg altijd een beetje het ‘wellness gevoel’ als ik dan weer, met mijn omgeslagen hamamdoek, richting de grill liep. Alleen dan zonder sauna, turks stoombad of verwarmd bad.

95% kans op kaalheid: Tja, wat kan ik zeggen..het is een ervaring. Geen fijne ervaring overigens. Ik was nog kaler dan de gemiddelde Chinese naakthond, geen haartje bleef bespaard. 

Wimpers & Wenkbrauwen – Bye Bye!: Nog zo’n tragische break-up..

Extra medicatie en spuiten: Omdat meer bijwerkingen gewoon extra sfeer toevoegen! Hoofdpijn, misselijkheid en de eeuwige vraag “wat is het volgende kwaaltje?” Het is als de loterij winnen, maar dan de “Premium Shitstorm” editie.

En als bonus de Full Experience: Een buffet van ellende – je weet nooit welke bijwerking je straks ineens hebt. Het ene moment wil je alleen maar bergen koolhydraten naar binnen schuiven, en het volgende moment staat je vader ineens met een po-stoel voor je neus, omdat hij weet dat zijn kleine meisje (want dat blijf je altijd, hè?) de trap niet meer af kan 's nachts en dus een alternatief nodig heeft om haar blaas te legen. 

Het is een vrij intens pakket, maar begrijp me niet verkeerd, ik was heel blij dat ik voor het Premium-Kanker-Plus-Pakket in aanmerking kwam! Want dit betekende dat er dus iets gedaan kon worden, en dat was goud waard. Het gaf me de kans om mijn innerlijke ‘badass’ los te laten, de ring in te stappen en Willy recht op zijn bek te slaan. En als dat betekende dat ik tijdelijk met een hoofd, zo kaal als de kont van een baviaan, moest rondlopen.. "So be it, take me to the catwalk!" Wel met rood doorlopen ogen van het janken…eerlijk is eerlijk. 

Tot dusver alle ins- en outs van het Premium-plus-pakket.
Terug naar maandag 28 augustus 2023: tijd om het slagveld te betreden en plaats te nemen aan de frontlinie. Geloof me, ik was super blij toen het eindelijk zover was. Het was inmiddels bijna drie weken na mijn diagnose, en het idee dat Willy ondertussen gewoon rustig verder had kunnen feesten, stelde me niet echt gerust.  Dus, het was tijd voor actie: elke maandag, 8 weken lang, kreeg ik de AC-kuur, beter bekend als ‘de rode duivel’. Die naam had hij niet voor niets, want het was een van de zwaarste chemokuren die je kunt krijgen. Zwaar, ja, maar meestal ook doeltreffend. En daar had ik geen bezwaar tegen, want ik had wel wat mortieren nodig om Willy eens goed van jetje te geven. Na de eerste vier kuren zou de balans opgemaakt worden om te kijken of Willy al een beetje bedolven was onder het puin..of dat hij misschien wel gewoon hartstikke geshredderd was. Let's go, duiveltje!

Maandag 23 oktober 2023: de start van de volgende chemo. Wat een feest!
De komende 12 weken kreeg ik wekelijks een portie Paclitaxel, de verwachting was dat deze kuur een verademing zou zijn in vergelijking met de rode duivel. Maar, zoals ze zeggen: "Het venijn zit ‘m in de staart." Het was geen cadeautje, dat was duidelijk. Elke week weer een flinke dosis gif, halverwege die 12 weken kon het best weleens wat zwaarder worden.  Maar ja, fuck it, we gaan door. We’re in it for the win!

Over beide kuren had ik de wildste verhalen gehoord. De meeste mensen vonden de rode duivel echt de terrorist onder de chemo’s en gaven aan dat Paclitaxel minder heftig was. Maar goed, iedereen reageert anders, dus ik wist niet echt wat me te wachten stond. Sommige mensen kunnen zelfs allergisch zijn voor Paclitaxel – en ja, dit kan je niet voorspellen, je krijgt gewoon je portie en hoopt dat je er niet ineens uitziet als een hamster die zijn wangen volgepropt heeft met te veel knabbels.
Dus, het enige wat ik kon doen was mijn bloedvaten aanbieden, het over me heen laten komen en hopen dat ik ook deze episode met zo min mogelijk drama overleefde.

Mijn 16e en laatste chemo was op maandag 8 januari 2023.
Hallelujah! Eindelijk was ik van die wekelijkse gif-bijeenkomsten verlost. Na al die kuren kreeg mijn lichaam eindelijk een paar weken rust om zich weer een beetje bij elkaar te rapen en te herstellen. In februari wilde ik weer in topvorm zijn, zodat ik fit op die operatietafel zou liggen. Tijd om alles weer in de hoogste versnelling te gooien, want daar ging ik: de (voor mij) allesbeslissende operatie.

20 februari 2024: De chirurg en plastisch chirurg hadden de zware taak om niet alleen het nodige weefsel uit mijn borst te verwijderen, maar ook om te zorgen dat het na de operatie niet leek alsof de slager zich ermee had bemoeid. Maar de echte held van het slotstuk was de patholoog – de man die verantwoordelijk was voor het snijden van mijn borstweefsel in zoveel dunne plakjes, dat hij er een Michelin-gerecht van had kunnen maken. Het was aan hem om te kijken of er nog ergens achtergebleven kankercellen zaten die ongestoord hun gang gingen en dachten dat ze mochten blijven. Want als die klote-cellen wel nog ergens rondhingen, kon ik me weer voorbereiden op een paar extra maanden chemo-pillen en dat zat toch eigenlijk niet in mijn planning.

Operatie: check. Mijn borst weer zo goed als mogelijk in elkaar gefrommeld.
En dan, 5 april 2024, tijd voor de dagelijkse grill-sessies! Elke dag weer, 15 keer, 3 weken lang. Het voelde inmiddels als mijn nieuwe ochtendritueel: hamamdoek om, even dat halve seconde van wellness, en dan hup, de grill op. 

De bestralingen zelf waren eigenlijk best saai. Ik had wel verwacht dat ik op z’n minst een soort gloeilamp-effect zou krijgen – zoals in een slechte superheldenfilm – maar nee. Het voelde vooral als een dagelijkse verplichting die ik tussen de soep en de patatten door deed. Naar kantoor, grillen, weer naar kantoor. Of na het sporten nog even op de grill.  Wat er daadwerkelijk onder mijn huid gebeurde? Een hele hoop, maar ik voelde er gelukkig helemaal niets van. Het was meer routine dan wat anders. Maar dan… na 14 keer gegrild te zijn, was er op 25 april 2024 eindelijk de grote dag – de 15e en allerlaatste bestraling. Het voelde als de laatste bladzijde van een mega spannend boek…gelukkig wel zo eentje met een ‘ze leefden nog lang en gelukkig’ einde.

En ineens stond ik daar, aan de andere kant van de berg. Die mega, veel te hoge berg van medische behandelingen, waar ik op 9 augustus 2023 nog tegenop keek als een berggeit met hoogtevrees. Vol met nieuwe inzichten over het leven. Ik voelde me sterker dan ooit en het voelde alsof ik tegen alles bestand was. En natuurlijk het feit dat ik het echt had overleefd, dat was waar ik het allemaal voor deed. Dat was waar ik al die maanden zo erg op hoopte, dat ik weer helemaal gezond zou worden. Het was het einde van de behandelingen.. een lang, bizar traject, vol met ups en downs.
Ik voel me goed. Heel goed. Beter dan ik ooit had durven hopen.

Ik geloof echt dat een positieve mindset veel kan doen. En ik? Ik heb echt alles geprobeerd wat maar een beetje hoopvol klonk. Of het nu een gekke tip was, een online wondermiddel, of gewoon positief blijven – ik pakte het aan. Call it superstition, call it een beetje geluk, maar ik kan wel zeggen dat ik aardig wat geluk heb gehad. Dat geluk heeft helaas niet iedereen en dat besef ik me maar al te goed.
Wat ik allemaal heb gedaan om dit medische circus te overleven? Wat niet?!
In mijn volgende blogs vertel ik je er graag alles over. Stay tuned!

Liefs, Kim