De laatste chemokuur

Vandaag precies een jaar geleden, 8 januari 2024, liep de laatste zak met gif, via mijn ‘inmiddels lek gestoken vaten’, mijn lijf binnen.
Ik was er helemaal klaar mee, maar het kon me nu even allemaal niets schelen, het was de allerlaatste keer dat ik dit moest ondergaan en dat was het enige waar ik aan kon denken.

Inmiddels met een hoofd, zo opgezwollen als dat van een kogelvis (lang leve alle medicatie), waggelde ik met vlaai naar het Oncologisch dagcentrum. 

Tot nu toe hadden we er nog elke chemo een feestje van weten te maken, inmiddels al 15 keer. Deze 16e was dan eindelijk de langverwachte laatste ronde, de 6 maanden waar ik zo enorm tegenop had gezien zaten er eindelijk op. Vandaag werd dus hoe dan ook een feestje!

Ik heb altijd al een gigantische afkeer van naalden. Zweethandjes, een hartslag van 180..de hele ratteplan.
Zelfs na al die maanden ben ik er niet aan gewend geraakt. Zeker de laatste maanden zijn vreselijk.
Mijn vaten zijn inmiddels zo stug als oud leer van alle chemo's en dus zijn er vaak 2 of zelfs 3 pogingen nodig voordat er ‘raak’ geprikt wordt.
Elke prik is er in elk geval een te veel, maar ik troost mezelf met de gedachte dat dit voorlopig echt de allerlaatste keer is. Of toch niet?
Helaas ging ik ook dit keer door voor de bonus ronde.. Just my luck #%&(*@#

Maar nu is het dan 8 januari 2025, exact een jaar later. Ik kan het nauwelijks geloven dat het al een heel jaar geleden is.
Als je aan het begin van zo’n traject staat, dan is die enorme berg aan behandelingen niet te overzien en lijkt er nooit een einde aan te komen. En natuurlijk is het afronden van de chemo’s pas een eerste mijlpaal.. een operatie en bestralingen moeten dan nog volgen.
Maar daar kon ik me niet druk om maken, nu mocht dit gevierd worden. Het gif dat alles (het kwade maar ook het goede) kapot moest maken, heeft zijn missie volbracht. ‘Willy’ is nergens meer te bekennen, compleet geshredderd, zelfs geen minuscuul kanker-restje meer te zien op de beeldvorming.
De chemo had maar een taak, kanker een flinke tik uitdelen en dat was gelukt.
Het was alsof ik de gouden medaille op de Olympische Spelen gewonnen had, voor de meest epische kater ooit na maandenlang “met je kale bletter”, flink doorhalen op kankercocktails. Alle ellende was het tot nu toe in elk geval meer dan waard geweest met dit positieve bericht aan de finish.

Ik ben dankbaar voor mijn lijf, voor de kracht die het mij getoond heeft en hoe ze zich zo ongelofelijk sterk heeft gehouden om dit al die maanden te kunnen dragen. Ik voel me fantastisch en fitter dan ooit en geniet volop van het leven. Het leven zal nooit meer zo zorgeloos zijn als voorheen, dat zal ik moeten accepteren, maar het is er ook zeker niet minder mooi op geworden.
Kanker is een pittige tegenstander, maar gelukkig was ik sterker en ben ik nu weer helemaal gezond.

Welke chemokuren ik gehad heb en wat ik in de tussentijd deed om fit te blijven en sterker te worden?
Dat vertel ik in mijn volgende blog..

Liefs, Kim