Betsie!!

Al voordat ik aan de chemo begon, wist ik één ding zeker: mijn haar zou vertrekken. En snel ook. Ik was er kapot van. Het idee alleen al zorgde voor een tsunami van tranen. Hoe zou ik eruitzien? Een soort kaal kuikentje zonder wimpers of wenkbrauwen? Charmant.

Het vooruitzicht was om te janken – letterlijk.
Ik was nog maar net iets meer dan een jaar samen met mijn vriend. Stel je voor dat mijn vriend dacht: "Dit is niet wat ik besteld heb." Maar goed, dat was gelukkig alleen het dramatische stemmetje in mijn hoofd. Mijn vriend was strijdvaardig en klaar om dit gevecht tegen kanker, samen met mij aan te gaan.

Nog voordat ik aan de chemo begon, had ik een afspraak gepland voor permanente make-up (PMU). Tot dat moment had ik er nooit over nagedacht om mijn wenkbrauwen te laten tatoeëren – waarom zou ik ook? Maar ja, als ik de komende maanden niet met een blote-billen-gezicht rond wilde lopen, leek dit opeens een geniale oplossing. Mijn vaders vriendin, die zich machteloos voelde in deze hele situatie, gaf me dit cadeau. Het was voor haar een manier om iets te kunnen betekenen en ik was haar ontzettend dankbaar.

De zoektocht naar een goed adresje begon meteen. Hoewel ik de beslissing snel moest nemen, vond ik het doodeng. Wat als het mislukte en ik de rest van mijn leven met twee zwarte balken op mijn voorhoofd moest rondlopen? Hallo Bert van Sesamstraat..
Al snel kwam ik terecht op de website van Carolien. Haar foto’s en recensies gaven me vertrouwen: alles zag er prachtig en natuurlijk uit. Dus besloot ik haar te bellen. Met een brok in mijn keel en tranen in mijn ogen legde ik uit waarom ik zo snel een afspraak nodig had. Het was namelijk woensdag en de maandag daarop zou ik mijn eerste chemobehandeling krijgen. De verpleegkundige had me duidelijk gemaakt dat het absoluut niet verstandig was om dit tijdens de chemo’s te doen vanwege een lage weerstand en het risico op infecties.
Tot mijn opluchting reageerde Carolien direct met: Geen zorgen, ik ga dit voor je regelen. Ze begon meteen in haar agenda te schuiven en gaf me een plek voor de volgende dag. Dat moment voelde als een lichtpuntje in alle chaos. Terwijl de rest van mijn wereld op z’n kop stond, had ik tenminste één ding onder controle: mijn wenkbrauwen.

Carolien was echt een schat. Ze luisterde naar mijn hele verhaal alsof ik de hoofdpersoon was in een Netflix-serie, compleet met cliffhangers en emotionele wendingen. Toen ik eindelijk uitgepraat was, keek ze me rustig aan en zei: Geen zorgen, ik maak er iets heel moois van. Er viel een last van mijn schouders.
De behandeling zelf viel enorm mee. Het deed geen pijn, hooguit een beetje een irritant gevoel. Toen ze klaar was en ik in de spiegel keek, brak ik. De tranen stroomden over mijn wangen, maar deze keer waren het tranen van opluchting en blijdschap. Het resultaat was prachtig, en ik kon alleen maar denken: Waarom heb ik dit niet veel eerder gedaan?
Ze had me iets teruggegeven nog voordat ik het verloren was. Natuurlijk plande ik meteen de vervolgafspraak in. Over zes weken zou alles mooi genezen zijn en kon het nog worden bijgewerkt. Dat ik tegen die tijd midden in de chemo’s zou zitten en eigenlijk geen tattoomomentjes mocht hebben? Ach ja, dat was een probleem voor later. Misschien kon ik de verpleegkundige overtuigen dat mooie wenkbrauwen een essentiële levensbehoefte waren. En als ze het daar niet mee eens was, tja, dan was het hoe dan ook nog altijd mijn keuze.
Voordat ik vertrok, gaf ik Carolien een stevige knuffel en bedankte haar uit de grond van mijn hart. Ze had iets gedaan wat veel groter voelde dan alleen wenkbrauwen tatoeëren. Maar er was geen tijd om te blijven hangen in emoties, want die middag stond er nog een volgende uitdaging op de planning: een afspraak om haarwerken te bekijken. De dag voelde als een soort bizarre make-over marathon. Het was alsof ik in een rare realityshow was beland: Extreme Makeover: The Unwanted Edition.

De afspraak voor het haarwerk had ik ook direct na de diagnose ingepland – ik wilde niet het risico lopen om als een kaal kippetje rond te rennen, op zoek naar een pruik. Ik had mijn leven al genoeg uit mijn handen zien glippen de afgelopen dagen, dus nu was het tijd om de teugels weer strak te trekken. Samen met de drie belangrijkste mannen in mijn leven (mijn vader, zoontje en vriend) stapte ik de salon binnen.
De eigenaresse had een hele collectie haarwerken voor me klaargelegd, zorgvuldig uitgekozen op basis van de foto’s die ik haar had gestuurd. Zo wist ze precies hoe ik er normaal uitzag en kon ze ervoor zorgen dat ik er zo min mogelijk uit zou zien als een drag queen versie van mezelf.

Mijn vader, die meteen na de diagnose al had aangekondigd dat hij dit voor me wilde betalen, keek me aan met de vastberadenheid van een man die zijn dochter een pruik van topkwaliteit wilde geven. Kies wat je het mooiste vindt, maakt niet uit wat het kost, zei hij, ik voelde me bijna een prinses die haar kroon uitzocht.
Ik begon pruiken te passen, na een paar mislukte pogingen wist ik het zeker: ik wilde een haarwerk van echt haar. Want wie wil er nou een kunstwerk op z’n hoofd als je ook een meesterwerk kunt hebben?
Uiteindelijk werd het een mooie lange blonde pruik met dik haar – een upgrade die ik me eerder had voorgesteld bij een glamour make-over dan in een noodsituatie.
Ze moest natuurlijk nog wel geknipt en geverfd worden om het zo natuurlijk mogelijk te laten lijken. De pruik werd voor me gereserveerd en we spraken af dat ik zou bellen zodra mijn eigen haar begon uit te vallen. Maar tot die tijd was ik vastberaden om mijn eigen haar nog zo lang mogelijk bij me te houden.

Ik heb het zo lang mogelijk proberen uit te stellen… lekker struisvogelen, je weet wel, je kop in het zand stoppen en hopen dat het vanzelf weggaat. Maar het werd steeds moeilijker om te ontkennen. Mijn haar trok ik er met plukken uit, terwijl het elke dag doffer werd, alsof het gewoon de moed had opgegeven. Het leek wel alsof het leven eruit was gezogen, alsof mijn haar besloot dat het niet meer mee wilde doen. Het begon aan elkaar te plakken, alsof er een giga kauwgom doorheen gesmeerd was. Toen zelfs bij de lichtste bries het kale pad, dat dwars over mijn hoofd liep, tevoorschijn kwam..toen wist ik; Het is tijd.

Ik voelde me fysiek misselijk en emotioneel compleet gesloopt toen we op weg waren naar de salon. Ik wist precies wat er zou gaan gebeuren: ik zou later die avond thuiskomen met een kale kop, en dat was niet iets waar ik echt vrolijk van werd. Deze keer had ik alleen mijn vader en mijn vriend meegenomen – mijn zoontje wilde ik hier niet bij hebben. Ik weet dat kinderen vaak de gave hebben om zware dingen weer luchtig te maken, maar dit was allesbehalve luchtig. Ik wilde me gewoon volledig kunnen overgeven aan het moment, zonder me druk te maken om iemand anders. Dit was nu nog te pijnlijk voor een lach en een foute grap. Niet dat ik nou zo’n weelderige bos haar had, ik was nooit de J-Lo onder de kapsels, maar het was wel mijn haar. En hoezeer ik het soms ook vervloekte, nu ik op het punt stond het kwijt te raken, besefte ik dat het meer voor me betekende dan ik ooit had gedacht. 

Toen de tondeuse over mijn hoofd ging, kon ik alleen maar huilen. Het voelde alsof mijn identiteit, in de vorm van haar, van mijn hoofd verdween. Ik had het idee dat de spiegel me een dikke middelvinger gaf. Ik schaamde me en kon mezelf niet aan te kijken.
Mijn vader, die zich goed staande wist te houden, riep: "Potverdomme sjat, det sjteit dich aug nog goot!" Oftewel: "Zijn kleine meisje was voor hem nog altijd even mooi".
Mijn vriend leek ook niet onder de indruk van het drama. Hij sloeg zijn arm om me heen, dwong me in de spiegel te kijken en zei (vertaald): “Kom op, kijk eens, je bent nog steeds jij, nog steeds even mooi." Oh, wat een troost, liefje. Mijn innerlijke diva dacht daar toch anders over.

Na een paar minuten kreeg ik het haarwerk op mijn hoofd, en toen begon de magie. Het werd geknipt, gestyled en voilà – het was alsof ik ineens mijn haar terug had, maar dan in een upgrade versie. Het was het soort proces waar je bijna een applaus zou verwachten.
Toen Marijke klaar was, keek ik in de spiegel en kon ik alleen maar denken: Wow, dit is echt goed gelukt. Ik was zo dankbaar voor mijn vader, dat ik dankzij hem met zo’n fantastisch haarwerk de deur uit kon lopen. Het haarwerk was zo goed dat zelfs een haarexpert met een vergrootglas het niet zou geloven. Niemand zou ooit denken dat ik lid was van de “Bald is Beautiful” club. En zo ging het: mijn nieuwe beste vriendin was geboren.
Ik noemde haar Betsie. 

We waren één, als een soort superhelden-team – zij met haar weelderige lokken, ik undercover met mijn kale hoofd. Samen zouden we ons wel door de komende maanden heen slepen, als een dynamisch duo. Wat kanker me ook voor de voeten zou gooien, Betsie en ik zouden het rocken.
Die avond thuis was mijn zoontje erg nieuwsgierig hoe mama er dan kaal uit zou zien. Ik twijfelde of ik mezelf weer aan die confrontatie wilde wagen. De gedachte alleen al maakte me ongemakkelijk, maar mijn vriend zag mijn twijfel en besloot dat het tijd was voor actie. Hij nam me bij mijn hand en sleurde me naar de spiegel. Hij vroeg me om goed naar mezelf te kijken en te accepteren dat dit het nu was. Natuurlijk wist hij dat het k#t was, maar hij had een punt: dit was een van de offers die ik moest brengen om weer gezond te worden. En dat was alles wat ertoe deed, toch? Dat ik over een paar maanden weer gezond en kankervrij zou zijn! Hij gaf me een kus op mijn kale hoofd, pakte me stevig vast, en ik voelde me meteen weer een klein beetje beter. Ik wist dat hij me steeds weer op zou weten te lappen als het even niet ging, zodat ik me ook hier doorheen zou slepen. “You’ve got this, just keep going girl,” zei hij. Ja, precies zo.. die wederhelft van mij spreekt Engels ;)
Mijn zoontje was ook niet echt onder de indruk. In plaats van te schrikken, keek hij me aan en zei: “Wauw, mama, je ziet er mooi uit!” Nou, dat was een onverwachte wending. Hij vond het zelfs stoer. Zelf moest ik er nog wel aan wennen. Ik keek naar mijn hoofd en dacht: “Oké, pluspunt…het is wel perfect rond." Maar deze naakte kale bletter, daar moet ik toch nog even aan wennen.” Ik zat dus nog niet helemaal de “ik voel me prachtig!” era.

Die eerste paar dagen met Betsie aan mijn zijde voelde ik me ongemakkelijk. Ik dacht steeds dat iemand zou zeggen: “Hé, jij hebt een pruik op!” alsof ze me ineens gingen ontmaskeren en ik door de mand zou vallen. Maar dat gebeurde uiteraard niet, duhh.. Iedereen bleef gewoon zijn eigen ding doen. Het was een bizarre ervaring – het was alsof ik dacht dat de hele wereld naar me keek, terwijl in de praktijk iedereen gewoon zijn ding deed. Ik moest gewoon even leren dat dit mijn nieuwe normaal was. Het feit dat ik even heel erg zelfbewust was, zou ook wel weer slijten.

Toen ik eenmaal begreep dat Betsie mijn ultieme geheime wapen was, voelde ik me er steeds beter bij en begon ik haar steeds meer te waarderen.
En de voordelen – oh, de voordelen! Eén keer in de twee weken mijn haar wassen en ik was weer ready to go. En als het eenmaal in de krul zat, bleef het dagenlang fantastisch zitten! Het was als een cheatcode voor haar. Het was een absolute upgrade van mijn eigen dunne lokken die ik eerder had gehad.
Betsie en ik hebben ongeveer negen maanden intens samengeleefd, al die tijd bivakkeerde ze op mijn kale hoofd. Ze heeft windkracht 9 doorstaan, zware regen, en zelfs half op de kop hangen in de gym. Soms zette ik haar voor de lol even op het hoofd van mijn vriend of zoontje. Volgens mijn vriend had ik het mooiste en duurste haar van heel Nederland, dus daar moesten we maar zoveel mogelijk van genieten.

Toen Betsie mijn leven binnenstapte, had ik me voorgenomen dat, zodra mijn eigen haar weer een beetje groeide, ik extensions zou nemen. Ik had zelfs al het perfecte plannetje in mijn hoofd: 5 centimeter eigen haar, dat was alles wat ik nodig had. Met kort haar de deur uit, dat nooit! In maart, ongeveer 2 maanden na de laatste chemo, begon mijn haar weer te groeien. Dat zorgde ervoor dat Betsie, bij thuiskomst, al snel af ging. Soms was het zelfs zo erg dat ik de deur uitliep en na een paar meter dacht: “Shit, ik ben Betsie vergeten!” Dan racete ik terug naar binnen alsof mijn pruik mijn enige redding was. Mijn zoontje keek me aan en zei: “Ach mama, laat Betsie toch af." "Je ziet er zo mooi uit met kort haar.” Blijkbaar vond hij mijn nieuwe coupe totaal geen probleem. Mijn vriend had hetzelfde gevoel, maar voor mij was het een echte mindf*ck. Ik kon toch niet zonder haar? Of toch wel?
Waar ik Betsie eerst zo hard nodig had om mijn kale kop te verstoppen, voelde het nu steeds minder nodig. Het werd een strijd met mezelf. Mijn eigen haar kwam langzaamaan terug. Niet veel, dat wel, maar het was wel mijn haar. Het groeide eindelijk weer en daar was ik zo ontzettend blij mee. Ik was trots dat het zich allemaal weer leek te herstellen! Mijn nieuwe haar verbergen voelde niet goed.

En toen, op 16 mei 2024, besloot ik: “Dit is het, ik ga met dat korte kapsel naar buiten.” Wat een stap! Ik had zelfs een paar slapeloze nachten gehad om mezelf over te halen, maar uiteindelijk ging ik er voor. Ik ging de deur uit, een hele dag lang, zonder Betsie. En ineens was er geen weg meer terug. Ik had bewezen dat ik er klaar voor was en ook zonder haar kon. Dus ja, met een mix van dankbaarheid en een beetje overmoed, zei ik abrupt vaarwel tegen Betsie. Ze had me al die maanden geholpen mijn zelfbeeld hoog te houden, maar nu was het tijd om mijn nieuwe haar en ‘kort-pittige-look’ te omarmen. De wind waaide door mijn haar, iets wat ik al zo lang niet gevoeld had.. en voor het eerst in lange tijd voelde ik me weer echt vrij.

De eerste weken zonder Betsie waren op z’n zachtst gezegd even wennen. Het leek wel een déjà vu van die eerste weken met Betsie, alleen nu in omgekeerde richting.
“Wie is die vrouw in de spiegel en waar is haar beste vriendin gebleven?”
De complimenten stroomden binnen. “Wauw, wat staat dat korte haar je goed!” hoorde ik van alle kanten. Blijkbaar was 95% van mijn omgeving ervan overtuigd dat dit kort pittige kapsel mij beter stond dan wat ik ooit daarvoor op mijn hoofd had gehad.
Dat was een egoboost, dat geef ik toe, maar toch stond ik regelmatig naar mijn spiegelbeeld te kijken en me af te vragen wat zij zagen dat ik (nog) niet zag. Inmiddels ben ik ruim 8 maanden Betsie-loos – ongeveer net zo lang als de periode dat ze als een trouwe helm mijn kale hoofd verborgen hield. Inmiddels ben ik aan deze nieuwe versie van mezelf gewend en kan ik zelfs zeggen dat ik mijn korte koppie best kan waarderen. Het haar kan inmiddels weer achter mijn oren, dat voelde als een persoonlijk hoogtepunt – een soort “ik ben weer vrouwelijker”-moment. Maar met dat succes kwam ook een nieuw probleem: ik begon een flinke mat te ontwikkelen waar menig motorrijder uit de jaren '90 jaloers op zou zijn. Daar moest natuurlijk rigoureus een eind aan worden gemaakt – ik ben dan wel door heel wat fases gegaan, maar een matje gaat me te ver.

Of ik weer terugga naar mijn lange haar van vóór de diagnose?
Geen idee. Als er één ding is wat ik over mezelf geleerd heb, dan is het dat ik op haargebied onvoorspelbaarder ben dan ik zelf dacht.
En Betsie? Die ligt nu weer netjes in haar originele doos, precies zoals ik haar de laatste keer van mijn hoofd haalde. Althans, ‘netjes’ is een groot woord. Ze moet eigenlijk nog een flinke wasbeurt en een goede borstelbehandeling krijgen, maar tot nu toe voelt dat nog te... Tja, ik weet eigenlijk niet waarom me dat niet lukt. Misschien ben ik bang dat ik het lot tart door haar definitief uit te zwaaien. Maar goed, ik voel dat de tijd eraan komt om haar een beetje op te frissen en dan met een brede glimlach officieel met pensioen te sturen.
Wanneer het zo ver is? Misschien wanneer ik eindelijk de ultieme goed-nieuws-stempel krijg op mijn eerste MRI en mammografie na alle behandelingen. Komende week is het zover – dan heb ik de afspraak. Althans voor de MRI, de mammografie en de uitslag van beide onderzoeken krijg ik een weekje later. Oké, ik geef toe, ik ben een tikkeltje zenuwachtig, maar ook dat is prima!
En ja, die goede uitslag krijg ik, die manifesteren we gewoon! 🚀✨ Dat hebben we al lang met neon roze glitterletters in het universum gegraveerd.

Van kaal naar fabulous en alles ertussenin? Volg me op Instagram: @fitaftertnbc – 💖