Kanker aan de lijn: het gesprek dat alles veranderde

Ik reageerde vrij enthousiast toen ik hoorde dat het de chirurg was, 'fijn dat ze me zo laat nog belde om te laten weten dat ook nu ‘vast’ weer niets bijzonders gevonden was’. Ze zei: 'Mijn dienst zit erop maar ik ben nog even langs het lab gelopen om te kijken of de uitslag van de punctie al binnen is en die is er’..*kleine stilte* ..‘en het is niet goed…'.

*Niet goed? Hoe bedoel je niet goed?

-Nee, het is helaas niet goed. Er zijn kwaadaardige cellen gevonden.

*Kwaadaardige cellen? Wat bedoel je? Hoe dan? Wat zeg je nu eigenlijk dat ik heb?

-Het is borstkanker..

Ze moet door de telefoon gevoeld hebben hoe de paniek bij mij toesloeg op het moment dat ze die ellendige woorden uitsprak. Holy shit, wat komt dat hard aan. Hoe vreselijk moet het ook voor haar zijn om zo’n rot telefoontje te moeten doen, om je bij elkaar te rapen en iemand dit nieuws te vertellen.

Ongeloof, paniek en in shock.. in mijn hoofd begon de wereld in duizend stukjes uiteen te vallen. Dit kon toch niet kloppen? De meest afschuwelijke gedachten schoten door me heen. Als een smekend hoopje 'ellende' vroeg ik: "Ga ik dood”? “Kun je me hier weer vanaf helpen”? Het antwoord dat ik hierop hoopte te krijgen, kreeg ik niet. Ze zei: "Ik moet heel voorzichtig zijn met wat ik nu zeg, we weten nog veel te weinig." Er zijn nog meer onderzoeken nodig om te weten hoe ernstig het is. Mijn angst nam ondertussen monsterlijke proporties aan en het voelde alsof iemand mij zojuist had verteld dat ik mijn eigen uitvaart kon gaan regelen. Vanaf dat moment had ik een soort mentale black-out, mijn brein kreeg het niet meer verwerkt en vol verbijstering verbrak ik de verbinding.

"Gelukkig was mijn vriendin erbij, want mijn 'normaal vrij nuchtere' gedachten leken inmiddels meer op een slagveld." Ze stelde voor om Teun (mijn zoon) mee naar huis te nemen, zodat hij niet de indruk kreeg dat zijn moeder net terechtgekomen was in een dramaserie. Goed plan, dacht ik, want ik had even alle ruimte nodig om mijn vriend in te lichten over de shitshow die zich net had afgespeeld. Dus ik stapte in de auto, weg van de speeltuin, m'n hoofd compleet op hol geslagen – ik was boos, verdrietig, verward, en vooral bang..

O ja, m'n vader! Shit, die moet ik natuurlijk ook bellen. 'Nee, hij en zijn vriendin zijn op vakantie, dat kan ik echt niet maken.' Maar wacht, die goede man heeft maandenlang meegeleefd met zijn dochter, ik heb geen andere keuze dan het hem te vertellen.
Toen mijn vader en zijn vriendin de telefoon opnamen, barstte ik in huilen uit. De woorden kwamen nauwelijks uit m'n mond. Het voelde alsof ik hem moest vertellen dat zijn dochter, op 38 jarige leeftijd, zojuist haar eigen doodvonnis had gekregen. En natuurlijk reageerde zijn vriendin meteen met: 'We komen direct naar huis!' Maar dat wilde ik niet, ik hoopte dat ze nog een beetje konden genieten de komende dagen want dat hadden ze verdiend.
Yeah right, wie hield ik voor de gek..alsof dat nu nog een optie was. 'Nee, jullie kunnen nu toch niks doen. Blijf zitten waar je bent en ik geef jullie morgen wel weer een update.'  En zo besloot ik, met tranen in mijn ogen, dat dit voor nu goed was.

Inmiddels was mijn vriend er. Ik zag dat hij ook compleet van slag was door het nieuws dat ik zojuist als een atoombom voor zijn voeten had gegooid.
Ik zag hem denken: 'Wat de fuck is dit?' We hebben veel gepraat en gehuild, maar ook direct besloten dat we keihard zouden knokken om de kanker een toontje lager te laten zingen. Er was maar een optie, beter worden. Diezelfde avond hebben we Teun verteld dat mama ziek is. Maar kanker zeggen?
Nee, dat kon ik niet. Hoe leg je zo’n kutboodschap uit aan een kind? Dus ik hield het simpel: ‘Mama is ziek, maar we gaan er samen voor.’ De details zouden later wel komen.

De volgende ochtend moest ik me melden in het ziekenhuis. De knobbel die ik enkele maanden daarvoor in de oksel had gehad, leek nu ineens niet meer zo onschuldig. Dus daar zat ik weer met mijn oksel, terwijl ze de boel weer aan-prikten en doorzochten.
Weer een dag later (inmiddels vrijdag) had ik een afspraak bij chirurgie en zou ik alle uitslagen krijgen van de arts die mij gebeld had met het slechte nieuws. Ondertussen had ik al de rol van Dr. Google op me genomen en samen met mijn vriend mijn dossier en de uitslagen bekeken.
Ik moest de boel toch een beetje onder controle houden. En wat bleek? In de oksel waren geen kwaadaardige cellen gevonden, tenminste, dat begrepen we zo, tranen van blijdschap. Geen uitzaaiingen in de lymfen, hoera! Want je weet, als er geen uitzaaiingen zijn, dan betekent dit dat je in ieder geval niet direct naar de finale van je eigen begrafenis marcheert. Dus daar zaten we in de wachtruimte, mijn vriend met een zenuwachtige blik en ik met klamme handjes. De afspraken liepen enorm uit, nog langer wachten is in zo’n situatie niet te doen. Je weet dat er in dat kamertje iemand zit, die uren geleden al een soort van vonnis voor je heeft opgesteld. Een uur kroop voorbij en toen hoorde ik eindelijk mijn naam.

Ze viel meteen met de deur in huis: "De uitslag van de oksel is goed, het is geen uitzaaiing”, pfoe dat hadden deze dokter-Googles gelukkig dus goed begrepen. ‘Maar je hebt wel de meest agressieve vorm van borstkanker', hobbelde er nog achteraan. De tranen rolden over mijn wangen.
De meest agressieve variant? Tuurlijk, doe er nog maar een schepje bovenop, alsof de ‘mildere’ vorm van kanker niet al spannend genoeg zou zijn geweest.

De arts vertelde me dat ik nog een PET-scan en een MRM moest krijgen, gewoon om te checken of er ergens anders in mijn lichaam nog wat ongewenste verrassingen zaten. Ook moest ik bloed laten prikken en langs de fertiliteitsarts in het MUMC. Wat blijkt, de chemo die ik zou krijgen had de bijzondere gave om gratis en voor niets de medische versie van de overgang uit te delen. En ja, als ik geen eitjes zou invriezen dan kon ik waarschijnlijk wel een groot kruis door mijn eventuele kinderwens zetten. Gelukkig had ik die wens een aantal jaar geleden al uit laten komen, maar volledig gesloten was de deur nog niet. Met het idee dat mijn lichaam de komende tijd omgetoverd zou worden in een soort ziekenhuis-pretpark, heb ik geen tijd om stil te zitten en eitjes te sparen. Ik wil gewoon die kanker eruit, en snel.' En ja, ik had al een zoon van 9, dat alleen al was meer dan genoeg reden om heel snel weer beter te worden en dus liever gisteren dan vandaag met de behandeling te starten. 

Nou, weer een week vol afspraken. Oncoloog, gesprek met het werk, mammapoli, haarwerk uitzoeken (met een 'kale bletter' rondlopen zag ik toch niet helemaal zitten), acupunctuur (blijkbaar zouden van die kleine rot naaldjes me voor allerlei bijwerkingen kunnen behoeden, tuurlijk doe je dat dan..en voor een control freak als ik ook lekker om een beetje de touwtjes in handen te houden). Je zou denken dat dit allemaal al wel genoeg was. Maar deze meid zat niet stil, ik had ook nog even snel PMU wenkbrauwen laten zetten, want als ik dan toch aan het infuus lag, kon ik dat maar net zo goed met perfect getekende wenkbrauwen doen. Het was een soort van 'kanker en schoonheidssalon'-ervaring-week, maar dan vooral met naalden.

En toen was het zover, 28 augustus 2023. De dag die eigenlijk mijn grote terugkeer naar een nieuwe functie op het werk had moeten zijn, na een welverdiende zomervakantie. Ik had er zo naar uitgekeken. Maar nu stond ik daar, niet in een nieuwe functie, maar op het Oncologisch dagcentrum.
Nooit had ik me kunnen bedenken dat dit ook een optie was en mijn carrièrepad plotseling naar de oncologische afdeling zou leiden.  

Dus in plaats van mijn laptop open te klappen, werd ik nu aan het infuus gelegd voor mijn allereerste chemo...