Hej daar! Mijn naam is Kim, 40 jaar jong en trotse mama van zoon Teun.
9 augustus 2023 kreeg ik de diagnose "niet uitgezaaide Triple Negatieve Borstkanker", ik was toen 38 jaar. Inmiddels heb ik Willy verslagen (ja, je leest het goed..mijn tumor had een naam) en besloot ik dat het tijd was om een nieuwe missie te starten: FitAfterTNBC.
Waarom? Omdat ik tijdens mijn eigen strijd tegen kanker heel erg op zoek was naar iemand zoals mij, 'met de kennis en ervaring van nu'. Ik heb Google in die tijd helemaal uitgespeeld op zoek naar informatie en antwoorden. Ik wilde alles weten en begrijpen, maar al gauw leerde ik dat Google niet mijn beste en meest betrouwbare vriend was, dus besloot ik hem te dumpen!
"Ervaringsdeskundigen", dat was wat ik nodig had. Iemand die echt begreep waar ik doorheen ging. Iemand zoals ikzelf nu, ruim een jaar na de diagnose en gelukkig weer helemaal gezond.
Want ja (call me struisvogel) ik wilde alleen maar de positieve verhalen. Ellende was er al genoeg en hartverscheurende verhalen ook, ik wilde juist dat geweldige 'ze leefden nog lang en gelukkig' verhaal om mijn zelfvertrouwen een flinke oppepper te geven.
Nu ben ik hier met de hoop dat ik jou ook net dat kleine beetje kan geven waar je misschien naar op zoek bent. Om je te laten zien dat het niet onmogelijk is om alle behandelingen 'best aardig' te doorstaan, fit te blijven en zelfs tijdens kanker nog fitter te worden dan voor de diagnose. Op deze blog deel ik mijn persoonlijke ervaringen (soms hilarisch, soms ontroerend), tips (zoals waarom het wisselen van pruiken je kan laten huilen van het lachten, hoe vreselijk je die kale kop misschien ook vindt) en adviezen (hoe je al die chemo's overleefd zonder hysterisch te worden).
Het ene verhaal is het andere niet en ik besef me heel goed dat wat voor mij gewerkt heeft, niet direct betekend dat dit voor jou ook zo is. Maar hej, er is maar een manier om daarachter te komen..
Gisteren kreeg ik een PET-scan... Je weet wel, die scan die alles onthult, van je verstopte snacks tot je diepste geheimen. Waarom kreeg ik die? Ik had laatst toch een mammografie en MRI gehad, en alles was goed. Alles was perfect zelfs. Maar ja, ik had wat klachten, en omdat de artsen duidelijk van het motto ‘better safe than sorry’ zijn, besloten ze voor de zekerheid maar een PET-scan te doen. Je weet wel, gewoon om alles uit te sluiten.
🌍✈️ 2025, het jaar waarin ik heel veel wil gaan reizen, de wereld ontdekken én mezelf. De ultieme vrijheid opzoeken èn voelen. Niks uitstellen maar gewoon nu doen! Ik wil tijd voor mezelf om stil te staan bij alles wat er is gebeurd. En ja, dat betekent zo af en toe *met een cocktail* in mijn eentje de dingen overdenken (in een café op een prachtig eiland, uiteraard). ☕🌴
De strijd in samenwerking met de rode duivel was gestreden. Oh, wat hadden we dat fantastisch gedaan!De tussentijdse scan was veelbelovend… Willy was spoorloos. Dus hup, door naar de volgende ronde om zelfs de allerkleinste onzichtbare restjes uit te roeien. Twaalf weken lang stond ik elke maandag op de bezoekers-lijst voor de Paclitaxel Experience. Wat een feest!
Dus je hebt borstkanker en krijgt een behandelplan voorgeschoteld. Maar ergens in je achterhoofd hoor je een stemmetje: *"Zou dit echt de beste optie zijn?"* Geen zorgen, dat is niet je innerlijke hypochonder die opspeelt, dat is gewoon gezond verstand! Tijd dus voor een second opinion.
Al voordat ik aan de chemo begon, wist ik één ding zeker: mijn haar zou vertrekken. En snel ook. Ik was er kapot van. Het idee alleen al zorgde voor een tsunami van tranen. Hoe zou ik eruitzien? Een soort kaal kuikentje zonder wimpers of wenkbrauwen? Charmant.
De rode duivel, zo werd hij ook wel genoemd. En laat me je vertellen: die naam had hij niet gekregen omdat hij zo’n gezellige gast was op je verjaardagsfeestje. De eerste reeks van vier chemokuren die ik om de week kreeg, de AC-kuur, had de bijnaam ‘rode duivel’ om een reden. Dit was niet je standaard “een beetje vermoeid”-chemotherapie. Nee, dit was de *heavy metal*-versie, de *rock-'n-roll* onder de chemokuren. De kans dat ik bij de tweede chemo al kaal was, was eigenlijk niet eens zozeer een kans…maar meer een onvermijdelijke spoiler alert.